Znacie takie historie, ot takie dla nastolatków – o braku zrozumienia, szydzeniu, wkurzaniu się na cały świat, dorastaniu pełnym deklaracji „bo nigdy….” i „zawsze….” I te wieczne rozterki „chcę ale się boję” ? Gdzie główna postać nie wie co chce robić w życiu, albo i wie ale nikt tego nie rozumie lub nie popiera? Gdzie rodzina mówi „a po co Ci to?” Na bank znacie, nie oszukujmy się – każdy miał (lub ma) te naście lat i narzekał lub płakał myśląc że jutro nie wstanie. Wszyscy znają. To takie historie kiedy to on stawia za wyższe dobro Ją, albo Ona woli wartości rodzinne, a widzowie czekają co wygra…. CODA to film dokładnie o takim życiu, ale opowiedziana zupełnie inaczej niż wszystkie. To mądra i życiowa opowieść, opowiedziana w sposób bardzo uniwersalny, przepleciona mnóstwem śmiechu, ale i wzruszeń. Historia zderzenia dwóch światów – osób słyszących, i osób głuchych. Czy tylko dwóch? To historia nastolatki co stoi w drzwiach pomiędzy tymi światami i jedną nogą jest wśród swoich… tylko których? Rodziny dla których jest mostem pomiędzy zamknięta społecznością a resztą miasteczka? Ich tłumaczką, ich głosem? Czy może jest bliżej rówieśników w szkole wśród których odkrywa talent i swoje możliwości? CODA to szukanie swojego miejsca w świecie, tak różnego od pragnień i oczekiwań osób dorosłych…. CODA to taki Kopciuszek w dzisiejszym kinie, który bez efektów specjalnych, bez gwiazd wielkiego formatu, bez półrocznej kampanii reklamowej stwarza obawę ambitnego kina, który zabierze Ci 2h z życia, ale po seansie – dobór aktorów (Troy Kotsur zasługuje na osobny wpis, albo i kilka), minimalizm, gra aktorska, dialogi a chwilami wymowna cisza – tak to w końcu dobre kino dla którego stworzono kategorię Najlepszy Film na Oskarowej Galii.
Sięgnęłam po ten tytuł z ciekawości, i mówię szczerze chciałam poszydzić z wyboru tegorocznego Akademii a trafiłam na perełkę. I jedyne czego można żałować to to, że biorąc pod uwagę sytuację na świecie nie do wszystkich ten film dotrze. A szkoda.
Tekst : Cassandra
