Edyta Bartosiewicz urodziła się w Warszawie, a dzieciństwo spędziła na ulicy Wolskiej 113. Już w wieku 10 lat rozpoczęła samodzielną naukę gry na gitarze. Zaczęła tworzyć pierwsze piosenki. Następnie uczyła się w liceum im. Kopernika, trenowała łyżwiarstwo szybkie i siatkówkę. Po skończeniu liceum, podporządkowała się presji rodziców i podjęła studia na SGPiS w Warszawie.
https://www.youtube.com/watch?v=QLl3kxSVYCs
Już wtedy, próbując spełnić się muzycznie i pogodzić pasję z nauką, założyła pierwszy zespół w Mińsku Mazowieckim. Pomysł ten nie przyniósł oczekiwanych rezultatów i ignorując sugestie Waltera Chełstowskiego o podjęciu profesjonalnych nagrań, w 1986 roku zdecydowała się wyjechać do Londynu. Tam poznała kapelę The Blue Airplanes. Uczestnicząc w ich koncertach, zdała sobie sprawę, że muzyka jest właśnie tym czego zawsze w jej życiu brakowało. Szybko pojawili się ludzie, którzy obiecali zorganizować fundusze na nagranie debiutanckiej płyty w Polsce – po sześciu miesiącach Edyta wróciła do Warszawy.Był to moment przełomowy w życiu Edyty. Po czwartym roku porzuciła studia i dołączyła do grupy Staff, z którą – po zmianie nazwy na Holloee Poloy – wygrała Mokotowską Jesień Muzyczną w 1989 roku, a potem nagrała płytę „The Big Beat” (1990). Krążek potwierdził możliwości Edyty i mimo, że cieszył się umiarkowaną popularnością, zdobył uznanie krytyków (Nagroda Artystyczna Młodych im. Wyspiańskiego dla Edyty oraz nagroda im. Mateusza Święcickiego).
Po rozpadzie Holloee Poloy (1991) wokalistka rozpoczęła karierę solową i wkrótce wydała swój pierwszy album – „Love” (1992). Płyta zaśpiewana w całości po angielsku nie odniosła znaczącego sukcesu komercyjnego, jednak spotkała się z uznaniem środowiska, a Edyta na festiwalu w Sopocie (1992) otrzymała Bursztynowego Słowika.
Duże znaczenie dla dalszej kariery artystki miały gościnne nagrania i współpraca z najpopularniejszymi wykonawcami muzyki rockowej w Polsce, takimi jak: Wojciech Waglewski (1991 – teksty oraz chórki), Ziyo (1992 – wokal na płycie „Kolędy”), Róże Europy (1993 – chórki), Acid Drinkers (1993 – wokal w utworze „Seek and Destroy”), Hey (1993 – wokal w piosence „Moja i twoja nadzieja”), Varius Manx (1993 – wokal w utworze „Memphis”), Human (1993 – śpiew w piosence „Faith”), Kobranocka (1992, 1994 – chórki oraz wokal).
Kolejny album Edyty – „Sen” (wrzesień 1994) – przyniósł artystce oczekiwany sukces. Płyta została nagrodzona „Fryderykami”, a sama Edyta została uznana za najlepszą wokalistkę roku. Otrzymała również „Paszport Polityki”.
W 1995 roku nagrała nową wersję piosenki Erica Claptona „Wonderful Tonight” na płytę „Tribute to Eric Clapton”. Niedługo potem ukazał się trzeci solowy album Edyty – „Szok’n’Show”. Otrzymał on „Fryderyka” w kategorii „najlepszy album rockowy”. W 1996 roku ukazał się na rynku singiel z transwersją „Ostatniego” i z całkowicie nowym utworem „Pomyśl o mnie”, a niebawem kolejny, z piosenką „Mistrz”. W tym samym roku artystka współpracowała w grupą Closterkeller, przy płycie „Cyan”, gdzie udzielała się wokalnie w chórkach oraz wyprodukowała utwór „Cisza w moim domu”. Wyprodukowała i zmiksowła również bardzo dobrą płytę „Kolory” (1996) zespołu Firebirds.
Po dwuletniej przerwie, 9 czerwca 1997 roku, wydany został kolejny album wokalistki, zatytułowany „Dziecko”, który został bardzo dobrze przyjęty i także otrzymał „Fryderyka” w kategorii „najlepszy album rockowy”. Natomiast 9 listopada 1998 roku pojawił się następny krążek Edyty – „Wodospady”, za który otrzymała cztery nominacje do „Fryderyków”.
Kolejna płyta Edyty to „Dziś są moje urodziny”, ukazała się w listopadzie 1999 roku. Zawierała największe przeboje wokalistki wraz z dwoma nowymi utworami. Niebawem artystka podjęła współpracę z Justyną Steczkowską przy albumie „Dzień i noc” (2000) – jest autorką tekstów do utworów „Kosmiczna rewolucja”, „Podróżując”, „Zazdroszczę ci”, „La Femme Du Roi” i „Wszystko się staje iluzją”.
W tym samym roku Edyta śpiewała także z Kazikiem – można ją usłyszeć w piosence „Cztery pokoje”.
Skomponowała również muzykę do piosenki „Ostatni list” Anity Lipnickiej oraz jest autorką utworu „Egoiści”, który znalazł się na ścieżce dźwiękowej filmu pod tym samym tytułem.
W 2002 roku Bartosiewicz podpisała nowy kontrakt z wytwórnią BMG. Wkrótce potem do radia trafiło nagranie „Niewinność” (wokalistka jest jego autorem, aranżerem i producentem), które promowało jej kolejny album. Jednak, mimo zapowiedzi, nie ukazał się on, a wokalistka zniknęła na dłuższy czas.
W 2004 roku dała o sobie znać gościnnym występem na płycie Krzysztofa Krawczyka, „To, co w życiu ważne”. Zaśpiewała w utworze „Trudno tak (razem być nam ze sobą…)”, w ostatniej chwili dołączonym do albumu. Wystąpiła także w teledysku do tego nagrania. Ponadto w sierpniu zaśpiewali razem w Sopocie. Koniec roku pożegnała na koncercie publicznej telewizji.
W czerwcu następnego roku pojawiła się na krakowskim rynku podczas Festiwalu Piosenki Zaczarowanej. Zaśpiewała wtedy obok między innymi Urszuli, Andrzeja Piasecznego, Anny Marii Jopek, Grzegorza Turnaua i Pawła Kukiza. Trzy miesiące później uświetniła swoją obecnością koncert na 10-lecie formacji Myslovitz.
W tym czasie pojawiły się pogłoski, że Edyta rozpoczęła prace nad nowym materiałem studyjnym. Pierwotnym terminem premiery ogłoszono wiosnę 2006 roku, ale z powodu nieoczekiwanej śmierci managera i najbliższego przyjaciela artystki – Jacka Nowakowskiego – zrezygnowano z wydania krążka i plany odsunięto w bliżej nieokreśloną przyszłość.
We wrześniu 2006 roku Bartosiewicz wzięła udział w koncercie jazzmana Tomasza Stańki i na blisko dwa lata znów zniknęła z życia publicznego. Pojawiła się dopiero w lipcu 2008 roku na TOPtrendach, gdzie z okazji 45-lecia pracy artystycznej Krzysztofa Krawczyka, wykonała z jubilatem dwie piosenki – „Opowieść” i „Trudno tak… (razem być nam ze sobą)”. W 2013 roku artystka powróciła na scenę w wielkim stylu krążkiem „Renovatio”, wydanym w październiku.
http://www.edytabartosiewicz.pl
- Albumy solowe
- Love (1992)
- Sen (1994)
- Szok’n’Show (1995)
- Dziecko (1997)
- Wodospady (1998)
- Dziś są moje urodziny (1999)
- Renovatio (2013)
- Love & more… (2014)
- Ten moment (2020)